Izarren
hautsa
Izarren
hautsa egun batean bilakatu zen bizigai
hauts
hartatikan uste gabean noizpait ginaden gu ernai
eta
horrela ibiltzen gera, sortuz ta sortuz gure aukera,
atsedenik
hartu gabe; lana eginez goaz aurrera, kate
horretan
denok batera gogorki loturik gaude.
Gizonak
badu inguru latz bat menperatzeko premia
burruka
hortan bizi da eta hori da bere egia,
ekin
ta ekin bilatzen ditu saiatze hortan ezin gelditu
jakintza
eta argia; bide ilunak nekez aurkitu lege berriak,
noizpait
erditu hartan jokatuz bizia.
Gizonen
lana jakintza dugu, ezagutuz aldatzea, naturarekin
bat
izan eta harremanetan sartzea. Eta indarrak ongi errotuz,
gure
sustraiak lurrari lotuz bertatikan irautea.
Ezaren
gudaz baietza sortuz, ukazioa legetzat hartuz
beti
aurrera joatea.
Ez
dadukanak ongi ohi daki eukitzea zein den ona
bere
premiak bete nahirik beti bizi da gizona
gu
ere zerbait bagera eta gauden tokitik hemendik
bertan
saia gaitezen ikusten, amets eroak basterturikan
sasi
zikinak behingoz erreta bide on bat aukeratzen.
Gizonen
lana jakintza dugu, ezagutuz aldatzea, naturarekin
bat
izan eta harremanetan sartzea. Eta indarrak ongi errotuz,
gure
sustraiak lurrari lotuz bertatikan irautea.
Ezaren
gudaz baietza sortuz, ukazioa legetzat hartuz
beti
aurrera joatea.
Gu
sortu ginen enbor beretik sortuko dira bestea,
burruka
hortan iraungo duten zuhaitz ardaska gazteak,
beren
aukeren jabe eraikiz ta erortzean berriro jaikiz
ibiltzen
joanen direnak, gertakizunen indar ta argiz
gure
ametsa arrazoi garbiz egiztatuko dutenak.
Eta
ametsa bilakaturik egiaren antzindar, herri zahar
batek
bide berritik ekingo dio urduri; guztien lana
guztien
esku jasoko dute sendo ta prestu, beren bizitzen
edergai,
diru zakarrak bihotzik eztu, lotuko dute gogor
ta
estu, haz ez dadin gizonen gain.
Mikel
Laboa
[euskarazko
olerkien orri nagusira]
